عصر کرد - ورزش 3 /مسابقه‌ای که به‌نظر می‌رسد دو تیم برای نباختن و کسب حداقل امتیاز در غالب دقایق بیشتر دنبال ضدتاکتیک هستند تا تاکتیک‌هایی برای رسیدن به گل. البته که نیمه نخست این بازی حداقل نسبت به 30دقیقه نخست نیمه دوم بسیار بهتر و تماشایی‌تر بود چراکه حداقل هر دو تیم تلاش‌هایی برای فتح دروازه تیم مقابل داشتند.
پرسپولیس در این مسابقه با سیستمی متفاوت نسبت به بازی قبل مقابل ذوب‌آهن پا به میدان گذاشت که به‌نوعی پاقدم اوسمار بود. سیستمی که یحیی گل‌محمدی و بعد اوسمار در پرسپولیس جا انداختند. البته اتخاذ این سیستم با تغییراتی در ترکیب نیز همراه شد. مثلاً اینکه با بیرون رفتن حسین ابرقویی از ترکیب خط دفاع، زوج پورعلی‌گنجی – کنعانی تکمیل شد. یا اینکه فرشاد احمدزاده برای اولین‌بار به‌عنوان هافبک کناری در این فصل برای پرسپولیس بازی کرد و تبدیل به بازیکن خط میانی در جناح راست شد.
در ادامه این تغییرات محمدامین کاظمیان نیز به پست هافبک چپ رفت و البته کارایی لازم را نداشت تا در کنار محمد عمری به تناوب در نقش مهاجم سایه و نزدیک‌تر به علی علیپور بازی کند. پرسپولیس نیمه اول با یکی‌دو حرکت عمری و یک ضربه ایستگاهی از باکیچ خطرساز شد و در نقطه مقابل نیازمند یکی‌دو بار مقابل ضربات بازیکنان حریف ایستادگی کرد اما در بیشتر دقایق مردان تعیین‌کننده دو تیم در فاز حمله کاملاً از کار افتاده بودند. نیمه دوم شرایط سخت‌تر و پیچیده‌تر هم شد چراکه با فشرده‌تر شدن سیستم‌های تدافعی دو تیم کمتر اتفاقی روی دروازه‌ها رخ می‌داد تا اینکه اشتباه پورعلی‌گنجی و ده نفره شدن باعث شد تا پرسپولیس با یک بازیکن کمتر تحت فشار قرار بگیرد. بعد از ده دقیقه خط دفاع پرسپولیس مقابل این فشارها وا داد و گل خورد تا سایه دومین شکست فصل روی سر تیمی بیفتد که اصلاً دوست نداشت در این میدان بازنده باشد.
بازار ![]()
با وجود این در شرایطی که حتی بعد از گل دقایق پایانی تراکتور تغییری در ترکیب پرسپولیس رخ نداد اما این تیم بازنده از تبریز برنگشت. پرسپولیس بعد از گل دقیقه 87 حسین‌زاده خودش را نباخت و شاید این مهمترین دستاوردش از مسابقه‌ای بود که تقریباً بیشتر نفرات تیم فرم خوبی داشتند و در مجموع کیفیت قابل قبولی ارائه ندادند. پرسپولیس در وقت‌های تلف شده ریتم مناسبی برای رسیدن به گل مساوی داشت و کوتاه نیامد. این اتفاق در شرایطی رخ داد که غالباً وقتی تیم ده نفره در آخرین دقایق گلی دریافت می‌کند، بازیکنان آن تیم به لحاظ روانی از هم می‌پاشند و اصولاً امکان دریافت گل دوم هم وجود دارد. در واقع این ذهنیتی بود که احتمالاً بعد از دریافت گل دقیقه87 در سر هواداران این تیم پای تلویزیون وجود داشت اما در ذهن بازیکنان درون میدان پا نگرفت. پرسپولیس که در بازی رفت فصل قبل ده نفره به تراکتور نباخته بود و در بازی برگشت ده نفره حریفش را شکست داد، با زنده نگه داشتن حس جنگجویی تا سوت پایان این بار هم با یک بازیکن کمتر به گل مساوی رسید و رکورد شکست‌ناپذیری‌اش مقابل تراکتور را از سه سال بیشتر کرد.
این همان حسی بود که در ماه‌های اخیر تا حد زیادی از بین رفته بود و شاید یک محرک قوی مثل ورود اوسمار نیاز بود تا دوباره زنده شود. البته که اوسمار قبل از این مسابقه روی موارد فنی تیم تأثیری نگذاشت اما شوک ناشی از تغییرات و حضور مرد برزیلی روی سکوهای ورزشگاه تبریز باعث شد تا پرسپولیس مثل دوران یحیی و اوسمار تا سوت پایان مسابقه از تلاش برای رسیدن به خواسته خود دست برندارد. البته که نتیجه تساوی در ادامه نتایج ناامیدکننده هفته‌های قبل در کل نتیجه جالبی نبود اما در شرایطی که هواداران تراکتور منتظر یک برد 5گله دیگر از تیم‌شان بودند و پرسپولیس هم شرایطی برزخی داشت می‌تواند حتی بیشتر از یک امتیاز برای پرسپولیس ارزش داشته باشد.
این امتیاز البته وقتی در کنار حفظ رکوردها و داشتن دست بالا در کری‌های هواداری ارزشمند می‌شود که می‌بینیم حس جنگجویی و مبارزه‌طلبی تا لحظه پایان در تیم پرسپولیس زنده شده و می توان امید داشت حتی با این اسکواد ناقص، تیم اوسمار تیمی جذاب‌تر، منسجم‌تر و رقابتی‌تر نسبت به هفته‌های قبل باشد و خواسته هوادارانش را تأمین کند.