بزرگنمايي:

عصر کرد - در بقایای انسان‌های کشف شده از آخرین عصر یخبندان در اروپای مرکزی، ساییدگی‌هایی غیرعادی روی دندان‌ها دیده شده است که دلیل وجود آنها برای چندین دهه معمایی برای متخصصان بوده؛ اکنون یک محقق در پرتغال نظریه جدیدی مطرح کرده است: احتمال سوراخ کردن گونه‌ها.

جان سی. ویلمن، انسان‌شناس زیستی از آزمایشگاه ماقبل تاریخ در دانشگاه کویمبرا در پرتغال این ایده را مطرح کرده است که مردم «پاولو» (Pavlovian people) که عمدتا شکارچی بودند و حدود 25 هزار تا 29 هزار سال پیش در اروپای مرکزی زندگی می‌کردند، احتمالا نوعی پیرسینگ گونه داشته‌اند.
بر اساس گزارشی که در 23 ژانویه در مجله «باستان‌شناسی پارینه سنگی» منتشر شد، او استدلال می‌کند که پیرسینگ لابرت (سوراخ کردن زیر لب پایین) می‌تواند باعث سایش غیرمعمولی دندان‌ها شوند؛ چیزی که قبلا در بسیاری از بقایای مردم «پاولو» حتی در آنهایی که دندان‌هایشان به خوبی حفظ شده بود، دیده شده است.
سپس با اشاره به مشاهده «ساییدگی‌های عجیبی که روی دندان‌های نزدیک به گونه» در بقایای مردم «پاولو» دیده، می‌نویسد: «در این افراد،علاوه بر سایش طبیعی که روی سطوح جویدنی دندان‌ها وجود دارد، سایش دندان روی سطوح بیرونی "باکال" نیز دیده می‌شود. سطوح "باکال"، سطحی از دندان هستند که به گونه‌ها نزدیکترند. به نظر من، ساییدگی این سطوحِ نزدیک به گونه بسیار شبیه به سایش ناشی از سوراخ کردن زیر لب پایین یا همان "لابرت" است که پیش از این در دیگر تحقیقات زیست باستان شناسی، قوم نگاری و بالینی دیده شده بود.»
اگرچه ویلمن اولین کسی نبود که فرضیه سوراخ کردن گونه را مطرح کرده بود، اما با تجزیه و تحلیل‌های جدیدی که او روی بقایای این دندان‌ها همچنین عکس‌های بقایایی انجام داد که نمی‌توانست آن‌ها را از نزدیک مشاهده کند، توانست در این زمینه نظریه قوی‌تری را ارائه دهد.
او همچنین به این موضوع اشاره کرد که پیرسینگ می‌تواند علاوه بر سایش سطح، به مرور زمان روی ترتیب دندان‌ها نیز تأثیر بگذارد.
پیرسینگ گونه و یک مراسم آیینی
از آنجایی که محققان پیش‌تر خراش‌های دندانی را در دندان‌های بسیاری از بزرگسالان و نوجوانان «پاولو» حتی در کودکان شش تا ده ساله شناسایی کرده‌ بودند، ویلمن این ایده را مطرح کرد که این موضوع احتمالا به سن افراد مرتبط بوده است؛ به عبارت دیگر این نوع پیرسینگ احتمالا در جریان یک مراسم آیینی و به نشانه بزرگ شدن کودکان انجام می‌شده است.
او در توضیح می‌نویسد: «احتمالا کودکان هنگامی که وارد مرحله نوجوانی می‌شدند، یک پیرسینگ در یک طرف صورت دریافت می‌کردند و در بزرگسالان هم شواهدی از وجود پیرسینگ در هر دو طرف صورتشان دیده شده است.»
با این حال این معما هنوز بطور کامل حل نشده است زیرا تا کنون هرگز در محل دفن مردم «پاولو» هیچ نشانه‌ای از قطعات مرتبط با پیرسینگ دیده نشده است.
ویلمن در این باره نیز استدلال می‌کند که ممکن است در آن زمان زینت‌هایی از جنس چوب یا چرم برای پیرسینگ استفاده می‌کردند که به مرور زمان تجزیه شدند؛ شاید هم مردم «پاولو» مردگان خود را با این زینت‌ها دفن نکرده باشند.
با طرح چنین نظریاتی، احتمالا باید در این موضوع که پیرسینگ گذاشتن روی گونه یک امر مدرن است، تاملی دوباره کرد.