عصر کرد - به گزارش “ورزش سه”، اگر بتوان در تمام 38 بازی فصل این اشتیاق را حفظ کرد، که با تقویم فشرده کنونی کار ساده‌ای نیست، حداقل باید در بازی سرنوشت‌ساز، جایی که عنوان قهرمانی در خطر است، آن را به نمایش گذاشت. اما رئال مادرید حتی در چنین لحظه‌ای هم این کار را نکرد.
جود بلینگام در میانه میدان سعی در کنترل توپ داشت، اما چهار بازیکن بارسا (اینیگو مارتینز، کوبارسی، دی‌یونگ و پدری) مانند گرگ‌هایی او را محاصره کردند و با رقابت برای تصاحب توپ، به‌راحتی آن را از او گرفتند.
بیشتر بخوانید: اخبار روز خبربان
پدری، بهترین هافبک تورنمنت و برترین توپ‌ربای لیگ، در این صحنه حضور داشت. با وجود پیش بودن 4-2، بارسا همچنان با همان شدت بازی می‌کرد، انگار هنوز 0-2 عقب است. این صحنه دلیل قهرمانی بارسلونا را توضیح می‌دهد: استعداد برتر (به‌ویژه لامین یامال) و مهم‌تر از آن، اشتیاق و عطش بیشتر نسبت به رقبا.
بارسا در مقایسه با رئالی که خود را برتر می‌دید، مغرور شده و در رختکنش حسادت و خودخواهی موج می‌زد، بسیار پرشورتر بود. رئال پس از دو قهرمانی لیگ قهرمانان در سه سال، بیشتر به حفظ جایگاه فردی بازیکنانش اهمیت داد تا اجرای دستورات مربی. آنچلوتی از همان ماه اول فصل در کمپ والدبباس از رفتار خودخواهانه برخی ستارگانش ابراز خستگی کرده بود، اما در جریان بازی‌ها بیش از حد با آن‌ها مدارا کرد و حالا تاوانش را می‌دهد. اگر وینیسیوس به دستورات گوش نمی‌دهد، باید او را بیرون کشید تا رفتارش اصلاح شود.
علاوه بر استعداد و اشتیاق، بارسلونا نظم و تلاش بیشتری هم داشت. سیستم ریسکی و پرفشار فلیک در مقایسه با بلوک دفاعی ساده و اتکا به توپ‌های بلند برای دو مهاجم در تاکتیک‌های آنچلوتی، تفاوت فاحشی را نشان می‌دهد که فراتر از اختلاف هفت امتیازی دو تیم است.
بدون 40 گل امباپه و واکنش‌های کورتوا، وضعیت رئال فاجعه‌بارتر می‌بود. ژابی آلونسو و بخش نقل‌وانتقالات باشگاه کار دشواری پیش رو دارند تا این تیم را بازسازی کنند.
منبع: مارکا