عصر کرد - ایسنا / استانبول شهر مورد علاقه لیورپولی‌هاست. وقتی نام استانبول به گوش هواداران لیورپول می‌خورد بی‌شک همه به یاد فینال لیگ قهرمانان اروپا 2005 می‌افتند. میلان کارلو آنچلوتی سه بار در نیمه نخست دروازه لیورپول را گشود. به نظر می‌رسید کار برای لیورپول رافائل بنیتس به پایان رسیده است ولی شاگردان او در نیمه دوم به بازی برگشتند و سه گل خورده را جبران کردند و بازی را به ضربه‌های پنالتی کشاندند. آنجا نیز بخت و اقبال با لیورپولی‌ها بود و این یرژی دودک، دروازه‌بان لهستانی‌شان، بود که درخشید توانست پنالتی آندری شوچنکو را مهار کند تا لیورپول قهرمان لیگ قهرمانان اروپا شود.
امروز، 25 ماه مه (یکشنبه 4 خرداد) سالگرد «معجزه استانبول» است؛ جایی ک لیورپول غیرممکن را ممکن و به قله اروپا صعود کرد.
لیورپول فصل قبلش چهارم شده بود؛ به این معنی که برای صعود به مرحله گروهی لیگ قهرمانان اروپا باید از دور انتخابی عبور می‌کرد. هدایت تیم بر عهده رافائل بنیتس بود که به‌تازگی با والنسیا جام یوفا (پدر لیگ اروپای کنونی) را برده بود. او در لیورپول جایگزین ژرار هولیه فقید شد و ژابی آلونسو را از رئال سوسیداد، لوئیس گارسیا را از بارسلونا و جبرئیل سیسه را از اوسر با خود به آنفیلد برد.
فینال
روسونری در فینال لیگ قهرمانان پر از ستاره بود. دیدا، کافو، یاپ استام، آلساندرو نستا، پائولو مالدینی، آندره‌آ پیرلو، گنارو گتوزو، کلارنس سیدورف، کاکا، آندری شوچنکو و هرنان کرسپو در این تیم بودند. لیورپول با بهترین ترکیبش راهی دیدار نهایی شد. یرژی دودک، استیو فینان، جیمی کرگر، سامی هوپیا، جیمی ترائوره، ژابی آلونسو، لوئیس گارسیا، استیون جرارد، یان آرنه ریسه، هری کیول و میلان باروش.
میلان بازی را توفانی آغاز کرد و پائولو مالدینی در دقیقه نخست گلی را به ثمر رساند که سریع‌ترین گل فینال لیگ قهرمانان اروپا شد. مشکل بزرگ دیگر رافا بنیتس، تعویض اجباری هری کیول در دقیقه 23 بود که انتظار می‌رفت رهبری حمله تیم را بر عهده داشته باشد.
روسونری همچنان به خلق موقعیت ادامه می‌داد و هرنان کرسپو دو بار یرژی دودک را تا پایان نیمه نخست ناکام گذاشت و در پایان نیمه اول میلان سه بر صفر پیش افتاد.
هواداران لیورپول در جایگاه تماشاگران بلندتر از همیشه تشویق می‌کردند. آنها سرود «تو هرگز تنها قدم نخواهی زد» را می‌خواندند و معتقد بودند تیمشان می‌تواند اوضاع را تغییر دهد. بین دو نیمه کاپیتان استیون جرارد از کادر فنی می‌خواهد که رختکن را ترک کنند و همه بازیکنان را در یک دایره جمع می‌کند و می‌گوید: حالا به من گوش دهید! صدای (هواداران) را می‌شنوید؟ آنها هنوز به ما ایمان دارند. ما باید به آنها پاسخ دهیم.
جبرئیل سیسه سال‌ها بعد درباره این صحبت‌ها گفت: «استیون گفت که فرزند لیورپول است. همیشه در این باشگاه بوده است و نمی‌خواهد تیم اینگونه تحقیر شود. او به ما گفت که اگر در 15 دقیقه اول نیمه دوم گل بزنیم، برنده خواهیم شد. او بهترین سخنرانی‌ای را که تا به حال شنیده‌ام، ارائه داد.»
لیورپول تنها در شش دقیقه موفق شد سه گل خورده را جبران کند و بازی را به تساوی بکشاند. جرارد بود که در دقیقه 54 گل اول را به ثمر رساند. دو دقیقه بعد ولادیمیر اسمیچر با شوتی از خارج از محوطه جریمه گلزنی کرد و ژابی آلونسو هم در دقیقه 60 بازی را به تساوی کشاند. این نتیجه تا پایان بازی تغییر نمی‌کند. بعد نوبت پنالتی‌ها می‌شود. در آنجا بازیکنان میلان اعتماد به نفس بیشتری داشتند چون دو فصل قبل در ضربه‌های پنالتی مقابل یوونتوس در فینال لیگ قهرمانان برنده شدند.
قبل از شروع ضربات پنالتی جیمی کرگر به سمت دودک رفت و به او گفت که روی خط دروازه شروع به «رقصیدن» کند؛ همانند بروس گروبلار در سال 1984. این لهستانی به هر طریقی تلاش کرد تا حواس بازیکنان حریف پرت شود.
سرجینیو اولین پنالتی میلان را از دست داد. دتمار هامان برای لیورپول گل زد. آندره‌آ پیرلو نیز برای میلان گل زد. جبرئیل سیسه برای لیورپول گل زد. یان دال توماسون گل زد و یان آرنه ریسه ضربه‌اش را خراب کرد. کاکا و اسمیچر هم گل زدند و زمان تعیین‌کننده برای آندری شوچنکو فرا رسید. اگر «شوا» گل بزند، پنالتی‌ها ادامه پیدا می‌کنند و اگر گل نزند، لیورپول قهرمان می‌شود.
این مهاجم اوکراینی پشت توپ می‌ایستد، چشم در چشم دودک و پنالتی‌اش را از دست می‌دهد. در آن لحظه لیورپول پنجمین قهرمانی‌اش در لیگ قهرمانان اروپا و اولین قهرمانی‌اش از سال 1984 را به دست می‌آورد. هواداران به وجد می‌آیند و بازیکنان از شادی می‌دوند.
لیورپول موفق شد این فینال را به خاطره‌انگیزترین فینال تاریخ لیگ قهرمانان اروپا تبدیل کند. دیگو مارادونا، اسطوره فقید فوتبال آرژانتین، بعدها گفت: «حتی تیم برزیل که در سال 1970 قهرمان جام جهانی شد، نمی‌توانست چنین پیروزی بزرگی مقابل میلان کسب کند. لیورپول ثابت کرد که معجزه وجود دارد. آنها به ما نشان دادند که چرا فوتبال زیباترین ورزش است.»
کارلو آنچلوتی، سرمربی وقت میلان، همیشه این فینال را به یاد خواهد داشت. او نیز درباره آن بازی گفت: «در آن شش دقیقه دیوانه‌وار همه آنچه را در نیمه اول اندوخته بودیم، دور ریختیم.» مربی ایتالیایی از آن پس دیگر هرگز عجله‌ای برای شادمانی‌کردن قبل از سوت پایان بازی نخواهد داشت.