چاپ

عصر کرد - به گزارش حوزه استان های خبرگزاری تقریب، اردیبهشت که از راه می‌رسد، خاطره‌ای خوش و ماندگار دوباره در جان کوه‌های سر به فلک کشیده کردستان زنده می‌شود، خاطره روزی که خورشید ولایت، از پس قله‌های مه‌گرفته، بر دیار مردمان نجیب، غیور و مهمان‌نواز کردستان تابید.
روزی که نه‌تنها تاریخ، بلکه دل‌ها را متحول کرد و شانزده سال از آن روز تاریخی می‌گذرد؛ روزی که رهبر معظم انقلاب اسلامی، چونان پدری مهربان و رهبری فرزانه، قدم بر خاک پاک استان کردستان نهادند.
مردم کردستان، آن روز را نه با تقویم، که با دل‌هایشان شمرده‌اند چون آن صبح دل‌انگیز اردیبهشتی، نه صرفاً یک سفر رسمی، بلکه ظهور دوباره‌ پیوندی عمیق میان دل‌های پاک این مردم و ولایت بود و رهبر، به قلب مردمی آمد که در تندبادهای سخت‌ترین سال‌ها، قامت راست نگه داشته و ناموس ایران را با خون خویش پاس داشته‌اند.
از سنندج گرفته تا سقز، از بانه تا مریوان، از دیواندره تا بیجار، همه جا یک صدا بود: «خوش آمدی ای ولیّ مهربانی‌ها». آن روز، رهبر نه از جایگاه قدرت، که از منظر محبت و معرفت، با مردمی سخن گفت که تاریخ‌شان لبریز از وفاداری و رشادت است، واژه‌هایی که ایشان در وصف مردم کردستان به زبان آوردند، نه فقط یک توصیف که سند افتخار یک ملت بود؛ مردمی «باوفا، نجیب، مرزدار و فداکار».
رهبری که واژگانش به قلب‌ها گرما می‌بخشد، با شناخت عمیق از هویت فرهنگی و تاریخی کردستان، فصل تازه‌ای از انسجام ملی را رقم زد.
در میان کوه‌ها و دشت‌های سبز، صدای وحدت طنین افکند، صدایی که نه رنگ قوم دارد و نه مرز مذهب، بلکه نشان از ملتی دارد که با عشق به ایران و اسلام، در برابر دشمنان، یکپارچه ایستاده‌اند.
سفر پرخیر و برکت معظم‌له، نه‌تنها نقطه عطفی در توسعه استان بود، بلکه نقطه آغازی بود برای دیده‌شدن توانمندی‌ها، ظرفیت‌ها و مظلومیت‌های تاریخی این خطه. پروژه‌هایی که در آن دوران کلید خورد و بنایی از اعتماد و عزت بود، بنایی که بر دوش سرمایه اجتماعی مردم کُرد بنا شد.
حال که شانزده سال از آن دیدار تاریخی می‌گذرد، باید بپذیریم که پیام‌های آن سفر هنوز زنده و جاری است و وحدت، پرهیز از قوم‌گرایی، همزیستی مسالمت‌آمیز مذاهب و ضرورت توجه به توسعه متوازن منطقه‌ای، از جمله رهنمودهایی بودند که مسیر آینده کردستان را روشن ساختند.
رهبر انقلاب در آن سفر تاریخی، بر «هویت ایرانی-اسلامی» مردم کردستان تأکید کردند؛ هویتی که هم‌زمان اصالت کردی را پاس می‌دارد و در چهارچوب آرمان‌های بلند انقلاب اسلامی، معنا می‌یابد و این نگاه عمیق، نشان از آن دارد که جمهوری اسلامی، نه تنها وحدت در قالب سیاسی، بلکه همدلی در ژرفای فرهنگی را نیز دنبال می‌کند.
امروز، اگر بخواهیم ادای دین کنیم به آن روزهای طلایی، باید از مرز شعار فراتر رویم؛ باید ظرفیت‌های این استان را در عرصه‌های فرهنگی، اقتصادی، صنعتی و گردشگری بالفعل کنیم چون کردستان نه فقط به واسطه منابع طبیعی، بلکه به خاطر منابع انسانی وفادارش، سرمایه‌ای بی‌بدیل برای ایران است.
ادای دین به آن دیدار، یعنی تقویت وحدت ملی، احترام به تنوع فرهنگی، رفع محرومیت‌های مزمن و رساندن صدای مردمان مرزدار به گوش همه ایران چون شانزده سال گذشته، اما آن لبخندهای گرم مردم سنندج، آن اشک شوق مادران شهدا، و آن نجوای «خوش آمدی» هنوز در گوش تاریخ مانده است.
امروز هم، مانند آن اردیبهشت به‌یادماندنی، باید فریاد بزنیم که کردستان، قلب تپنده ایران است؛ سرزمینی که رهبرش را نه‌فقط با چشم، که با دل دید و دوست داشت. بهار دیدار هنوز تمام نشده است؛ کافی‌ست نگاه کنیم به درخشش چشمان پیرمردی در بانه، یا لبخند کودکی در دیواندره، که امید را در کلام آن مرد الهی دیده‌اند.
سایه‌اش مستدام و پیوند دل‌هایمان با ولایت، جاودانه باد.
انتهای پیام/