بزرگنمايي:

عصر کرد - پژوهش جدید «دانشگاه وایومینگ» نشان می‌دهد که با تزریق پروتئین‌های موجود در بدن موجودات میکروسکوپی موسوم به خرس‌های آبی به سلول‌های انسان می‌توان روند پیری را کند کرد.

شاید «خرس‌های آبی»(Tardigrade) بتوانند یک راهبرد موثر را برای کند کردن روند پیری ارائه دهند.
به گزارش ساینس دیلی، پژوهشگران «دانشگاه وایومینگ»(University of Wyoming) اطلاعات بیشتری را در مورد چگونگی زنده ماندن خرس‌های آبی در شرایط خشن به دست آورده‌اند و نشان داده‌اند که اگر پروتئین‌های موجود در بدن این موجودات میکروسکوپی به سلول‌های انسانی وارد شوند، می‌توانند فرآیندهای مولکولی را کُند کنند.
این امر باعث می‌شود که پروتئین‌های موجود در بدن خرس‌های آبی، یک کاندیدای بالقوه در فناوری‌های متمرکز بر کاهش روند پیری و ذخیره‌سازی بلندمدت سلول‌های انسانی باشند.
این پژوهش جدید که به سرپرستی «سیلویا سانچز مارتینز»(Silvia Sanchez-Martinez) دانشمند ارشد آزمایشگاه پروفسور «توماس بوثبی»(Thomas Boothby) در دپارتمان زیست‌شناسی مولکولی دانشگاه وایومینگ انجام شده است، مکانیسم‌هایی را مورد بررسی قرار می‌دهد که خرس‌های آبی از آنها برای روبه‌رو شدن با استرس محیطی استفاده می‌کنند. همچنین، این پژوهش شواهد بیشتری را ارائه می‌کند که نشان می‌دهند پروتئین‌های دیرگرم را در نهایت می‌توان به منظور در دسترس قرار دادن درمان‌های نجات‌بخش و افزایش ذخیره‌سازی درمان‌های مبتنی بر سلول مانند سلول‌های بنیادی مورد استفاده قرار داد.
خرس‌های آبی که طول آنها کمتر از نیم میلی‌متر است، می‌توانند از خشک شدن و منجمد شدن کامل جان سالم به در ببرند. آنها تابش را چندین هزار برابر بیش از انسان تحمل می‌کنند و حتی در خلاء فضا زنده می‌مانند.
این پژوهش نشان می‌دهد که خرس‌های آبی با وارد شدن به حالتی به نام «بیوستاز»(Biostasis)، با استفاده از پروتئین‌هایی زنده می‌مانند که ژل‌هایی را درون سلول‌ها تشکیل می‌دهند و سرعت فرآیندهای زندگی را کند می‌کنند.
مارتینز گفت: وقتی این پروتئین‌ها را به سلول‌های انسانی وارد می‌کنیم، به طرز شگفت‌انگیزی به ژل تبدیل می‌شوند و متابولیسم را کاهش می‌دهند. علاوه بر این، درست مانند خرس‌های آبی، وقتی سلول‌های انسانی دارای این پروتئین‌ها را در حالت بیوستاز قرار می‌دهید، در برابر فشارها مقاوم‌تر می‌شوند و برخی از توانایی‌های خرس آبی را به سلول‌های انسانی می‌دهند.
نکته مهم پژوهش این است که نشان می‌دهد کل فرآیند برگشت‌پذیر است. بوثبی گفت: وقتی فشار و استرس از بین می‌رود، ژل‌های خرش آبی حل می‌شوند و سلول‌های انسانی به متابولیسم طبیعی خود باز می‌گردند.
پژوهشگران در مقاله این پژوهش نوشتند: یافته‌های ما راهی را برای دنبال کردن فناوری‌هایی با محوریت القای بیوستاز در سلول‌ها و حتی کل موجودات به منظور کُند کردن پیری و افزایش ذخیره‌سازی و پایداری فراهم می‌کنند.
پژوهش پیشین گروه بوثبی نشان داد که نسخه‌های طبیعی و مهندسی‌شده پروتئین‌های خرس آبی را می‌توان برای تثبیت یک داروی مهم به کار برد که برای درمان افراد مبتلا به هموفیلی و سایر بیماری‌ها قابل استفاده است و به نگهداری در یخچال نیاز ندارد.
این پژوهش در مجله «Protein Science» به چاپ رسید.