عصر کرد - دانشمندان می‌گویند که یک راز تکاملی مربوط به یک موجود میکروسکوپی و خاردار 500 میلیون ساله با دهان، اما بدون مقعد را حل کرده اند.

به گزارش بی بی سی، زمانی که این موجود در سال 2017 میلادی کشف شد گزارش شده بود که فسیل ریز این جانور دریایی گونی و کیسه مانند می‌تواند قدیمی‌ترین نیای شناخته شده انسان باشد.
این حیوان باستانی که Saccorhytus coronaries به طور آزمایشی در گروهی به نام deuterostomes قرار داده شد که گروهی از حیوانات است که مهره داران را شامل می‌شود.
اکنون نتیجه پژوهشی تازه نشان می‌دهد که ساکوریتوس باید در گروه کاملا متفاوتی از حیوانات قرار داده شود. تیمی از پژوهشگران در چین و بریتانیا تجزیه و تحلیل بسیار دقیق اشعه ایکس را از این موجود انجام دادند و به این نتیجه رسیدند که این موجود متعلق به گروهی به نام ecdysozoans یا نیای عنکبوت‌ها و حشرات است.

یکی از دلایل اصلی این سردرگمی تکاملی، فقدان مقعد در این حیوان بوده است. "امیلی کارلایل" پژوهشگری که ساکوریتوس را به طور مفصل مورد مطالعه قرار داده می‌گوید:"این قدری گیج کننده است چرا که اکثر اعضای ecdysozoans مقعد دارند پس چرا این حیوان فاقد مقعد بوده است"؟
او گفت که یکی از "گزینه‌های جالب" این است که یکی از نیا‌های پیشین آن گروه فاقد مقعد بوده و ساکوریتوس پس از آن تکامل یافت.
او می‌افزاید:"ممکن است در طول تکامل خود مقعد را از دست داده باشد شاید نیازی به آن نداشته، زیرا می‌تواند در یک نقطه بنشیند".
با این وجود، دلیل اصلی "تغییر موقعیت" ساکوریتوس در دوره کامبرین این است که در معاینه اولیه سوراخ‌هایی که دهان آن را احاطه کرده بودند به عنوان منافذ آبشش تفسیر شدند یک ویژگی ابتدایی دوتروستوم‌ها یا دهان دومیان (دهان دومیان نام مشترک شماری از شاخه‌های جانوران است که مخرج آنان از اولین منفذ جنینی و دهان شان از دومین منفذ جنینی به وجود می‌آید؛ م.).

هنگامی که دانشمندان با جزئیات بیش‌تر با استفاده از اشعه ایکس قدرتمند برای بررسی دقیق این موجود 1 میلی متری را مورد مطالعه قرار دادند متوجه شدند که سوراخ‌ها در واقع پایه خار‌هایی هستند که جدا شده اند.
دانشمندانی که این نوع فسیل‌ها را مطالعه می‌کنند در تلاش بوده اند تا هر حیوانی را روی یک درخت تکاملی قرار دهند کاری که به آنان این امکان را می‌دهد تا تصویری ساخته و بفهمند که حیوانات از کجا آمده و چگونه تکامل یافته اند.
"کارلایل" که در دانشگاه بریستول مشغول به کار است می‌گوید:" ساکوریتوس در اقیانوس‌ها زندگی می‌کرد در رسوبی که خارهایش آن را در جای خود نگه می‌داشتند. ما فکر می‌کنیم که آنجا نشسته در یک محیط بسیار عجیب با تعداد زیادی حیوانات که شبیه موجودات زنده امروزی به نظر می‌رسیدند، اما بسیاری از آن حیوانات کاملا بیگانه به نظر می‌رسند".
سنگ‌های حاوی این فسیل‌های کامبرین هنوز مورد حال مطالعه هستند. کارلایل افزود:"هنوز می‌توانیم چیز‌های زیادی در مورد محیط آن بیاموزیم".
او گفت:"هرچه بیش‌تر دیرینه شناسی را مطالعه می‌کنم بیش‌تر متوجه می‌شوم که تا چه اندازه کمبود دارد. از نظر این موجود و جهانی که در آن زندگی می‌کرد ما واقعا تنها سطح را می‌خراشیم (کنایه از این که هنوز مسائل زیادی هستند که کشف نشده اند) ".