بزرگنمايي:

عصر کرد - به نقل از ویفروم، بررسی‌ها نشان می‌دهد که محدودیت‌های کرونایی روابط نزدیک ما را تحت‌ تاثیر قرار داده است. بسیاری از ما باوجود افزایش تعاملات آنلاین در هنگام خانه‌نشینی‌های کرونایی با انزوا و تنهایی مواجه شده‌ایم. در میان نگرانی‌ها درباره دوستی‌ها و مهارت‌های اجتماعی از دست رفته، ممکن است افراد این سوال را داشته باشند که آیا زندگی اجتماعی آنها با توقف محدودیت‌ها به حالت عادی باز می‌گردد؟
این مطالعه جدید، آنچه در زندگی اجتماعی استرالیایی‌ها در دوران قرنطینه اتفاق افتاده را بررسی کرده است و یافته‌ها نشان می‌دهد، بیماری همه‌گیر کووید- 19 ممکن است تاثیر طولانی‌مدت بر دوستی‌ها داشته باشد، اما به معنای بهترشدن آنها نخواهد بود.
در این مطالعه تجربیات بیش از 2000 استرالیایی بین سال‌های 2020 تا 2021 در مدت خانه‌نشینی و پس از آن بررسی (هر فرد سه بار در مورد تعاملات، شیوه‌ زندگی و برنامه‌های خود) شدند. سن شرکت‌کنندگان 18 تا 88 و حدود دو سوم آنان زن بودند. استرالیا به دلیل خروج زودهنگام از خانه‌نشینی در سال 2020 موقعیت منحصربه‌فردی برای این نوع مطالعه داشت و توانستیم در مدت خانه‌نشینی کرونایی و چندین ماه پس از آن، از تجربه استرالیایی‌ها مطلع شویم.
تنهایی زمانی رخ می‌دهد که روابط ما نیازهای اجتماعی ما را برآورده نمی‌کند. دانشمندان علوم‌ اجتماعی در دهه‌های اخیر نگران تنهایی بوده‌اند زیرا مواردی مانند افزایش فردگرایی در فرهنگ‌ها و افزایش خانواده‌های مجرد وجود دارد و بیماری کووید- 19 منجر به تسریع چنین تغییراتی شده است. در واقع، بسیاری از استرالیایی‌های مورد بررسی، کاهش کیفیت و اندازه دوستی‌های خود را نه تنها در اوج همه‌گیری در سال گذشته بلکه ماه‌ها پس از پایان خانه‌نشینی در سال 2020 نیز گزارش کردند آنچه افراد بازگو کردند شامل موارد ذیل است:
افزایش قطع ارتباط
با کمال تعجب، بسیاری از شرکت‌کنندگان از افزایش قطع ارتباط و تنهایی در زمان خانه‌نشینی خبر دادند. تعامل با دوستان یکسان نبود اما نگران‌کننده‌تر این بود که این احساسات ماه‌ها پس از پایان خانه‌نشینی ادامه یافت و برخی از پاسخ‌دهندگان تاثیری پایدار در نگرش به دوستی و معاشرت را توصیف کردند.
کوچک‌شدن شبکه‌های دوستی
شرکت‌کنندگان توضیح دادند که چگونه شبکه‌های دوستی با قطع ارتباطات دورتر در زمان خانه‌نشینی کاهش یافته است. برخی از روابط به دلیل عدم هم‌نشینی‌ها کوچک شد زیرا استرس بیماری همه‌گیر افراد را وادار به برقراری ارتباط تنها با افرادی کرده است که بیشتر به آنان اهمیت می‌دهند و متاسفانه با کاهش محدودیت‌ها نیز این ارتباطات افزایش پیدا نکرد. تداوم محدودیت‌ها بر فعالیت‌های گروهی، احساس قطع ارتباط را افزایش داد و با ادامه تحصیل آنلاین و دورکاری، ایجاد روابط جدید با افراد نیز انجام نشد.
دوستی‌های آنلاین جدید
اگرچه خانه‌نشینی منجر به قطع ارتباط جسمی افراد شد اما استفاده از رسانه‌های اجتماعی، بازی‌های آنلاین و ویدئو کنفرانس افزایش یافت. محققان عنوان کردند: خانه‌نشینی همراه با این رونق ارتباطات دیجیتالی به ارتباط با دوستان دور کمک کرده است. البته این موضوع نیز نتوانست بر افزایش کلی تنهایی غلبه کند و یا جایگزین تعامل فیزیکی شود.
اهمیت ارتباط مجدد دوستی‌های شخصی
نتایج مطالعات قبلی نشان داده‌ است که ارتباط دیجیتالی می‌تواند به کاهش تنهایی در مواردی برای تقویت روابط شخصی موجود کمک کند اما این مطالعه نشان داد که این ارتباطات نمی‌تواند دوستی‌های شخصی پساکرونا را به تنهایی جبران کند. قبل از پذیرش تغییراتی مانند دفاتر کاملا مجازی که وابستگی ما به تعامل دیجیتالی را تقویت می‌کند، باید مراقب و ارزش معاشرت حضوری را به خاطر داشته باشیم و با دوستان قدیمی و جدید در آینده ارتباط مجدد برقرار کنیم.
این بررسی نشان می‌دهد که نمی‌توانیم معاشرت پساکرونا را همانند قبل بدانیم و باید برای ملاقات با دوستان قدیمی و دوستان جدید تلاش آگاهانه‌ای انجام دهیم.