عصر کرد - ورزش 3 /همان‌طور که جولیانو پس از اثبات خود در آلاوس نشان داد که حتی شدیدترین مصدومیت‌ها نمی‌توانند مانع تحقق رؤیای فوتبالیست حرفهای شدنش شوند و با همین اراده، دعوت‌نامه حضور در تیم ملی آرژانتین برای بازی‌های المپیک را دریافت کرد؛ همان‌طور که با شجاعت و قلبی بزرگ جایگاهش را در ترکیب اصلی اتلتیکو تثبیت کرد و هرگونه تردید درباره نام خانوادگی‌اش را کنار زد، به شیوه‌ای که فقط یک سیمئونه می‌تواند در زندگی و در زمین فوتبال پیش برود، حالا جولیانو به نقطه اتکای اتلتیکو تبدیل شده، به‌ویژه زمانی که شرایط سخت می‌شود. کافی است نگاهی به سه پیروزی اخیر تیم بیندازیم.
چه گل بزند، چه پاس گل بدهد، جولیانو همیشه در صحنه حضور دارد. یک پاس گل به آلمادا در تنها گل بازی مقابل اوساسونا که سه امتیاز حیاتی را به همراه داشت؛ یک شوت سهمگین از لبه محوطه جریمه برای باز کردن دروازه بتیس؛ و دیشب یک پاس طلایی دیگر به هم‌وطنش پس از یک توپ‌ربایی و یک حرکت انفجاری که رقبا را پشت سر گذاشت، از آن دست حرکاتی که ورزشگاه متروپولیتانو را به وجد می‌آورد. به بیان دیگر، سه بازی پیاپی که جولیانو بار تیم را به دوش کشیده است.
تا جایی که با چهار پاس گل، حالا بهترین پاسور اتلتیکو شده و با خولین آلوارز برابر است. در جدول گلزنان نیز با سه گل، کنار گریزمان ایستاده و تنها پشت سر «عنکبوت» (آلوارز با هفت گل) قرار دارد.
بازار
![]()
رمز موفقیت از زبان پدر و پسر
با روشن شدن اینکه جولیانو توقف‌ناپذیر است، خود ال‌چولو تلاش می‌کند پدیده جولیانو را توضیح دهد: «نمی‌دانم آیا او همان کسی است که من انتظار داشتم، اما قطعاً همان کسی است که خودش می‌خواهد باشد. در حال رشد است و تواضع بالایی دارد. باید همین مسیر را ادامه دهد تا به بازیکنی که می‌خواهد تبدیل شود. توانایی بدنی قابل‌توجهی دارد که به او اجازه می‌دهد تلاش‌هایش را تکرار کند. جایگاهی در تیم دارد که خودش به دست آورده و رابطه‌ای با گروه دارد که برای من بسیار ارزشمند است. سعی می‌کنم احساس پدر و پسر را از رابطه مربی و بازیکن جدا کنم.»
جملاتی که با حرفهای جولیانو تکمیل می‌شود: «از همان زمانی که فهمیدیم قرار است در اتلتیکو کار کنیم، نقش مربی-بازیکن را پذیرفتیم. من کاملاً می‌دانستم که می‌خواهم چه کسی باشم و می‌خواستم جولیانو باشم. هر روز به مبارزه ادامه خواهم داد و صد درصد توانم را ارائه خواهم کرد.»